Marie de Nazareth
Do Jezusa przez Maryję
Zgłębiając tajemnicę Kościoła, Sobόr pamięta o więzi, jaką został duchowo złączony lud Nowego Przymierza z potomstwem Abrahama.
Kościόł Chrystusowy uznaje bowiem, że początki jego wiary i wybrania, stosownie do zbawczego misterium Boga, znajdują się już u patriarchόw, Mojżesza i prorokόw. Wyznaje, że wszyscy wierzący w Chrystusa, synowie Abrahama w porządku wiary (Ga 3, 7), objęci są powołaniem tego patriarchy, a zbawienie Kościoła mistycznie wyobrażone jest w wyjściu narodu wybranego z ziemi niewoli.
Dlatego Kościόł nie może zapomnieć, że poprzez ten lud, z ktόrym Bόg w swoim niewysłowionym miłosierdziu zechciał zawrzeć dawne przymierze, otrzymał Objawienie Starego Testamentu i czerpie pokarm z korzenia szlachetnej oliwki, w ktόrą zaszczepione są gałązki oliwnej dziczki pogan (Rz 11, 17-24). Kościόł wierzy bowiem, że Chrystus, nasz Pokόj, przez krzyż pojednał Żydόw i pogan, oraz jednych i drugich w sobie uczynił jednością (Ef 2, 14-16).
Kościόł zawsze też ma przed oczyma słowa apostoła Pawła o jego rodakach, "do ktόrych należy przybrane synostwo i chwała, przymierze i nadanie prawa pełnienia służby Bożej i obietnice. Do nich należą praojcowie, z nich rόwnież jest Chrystus według ciała" (Rz 9, 4-5), Syn Maryi Dziewicy. Pamięta rόwnież, że z narodu żydowskiego wywodzili się Apostołowie, fundamenty i filary Kościoła, oraz bardzo liczni pierwsi uczniowie, ktόrzy głosili światu Ewangelię Chrystusa. Według świadectwa Pisma Świętego, Jerozolima nie poznała czasu swego nawiedzenia (Łk 19, 44), jak rόwnież Żydzi w dużej części nie przyjęli Ewangelii, a nawet wielu przeciwstawiało się jej rozpowszechnianiu (Rz 11, 28). Tym niemniej według Apostoła, Żydzi ze względu na swych praojcόw do tej pory pozostają umiłowanymi dla Boga, ktόry nie żałuje swych darόw i wezwania [Rz 11, 28-29, Sobόr Wat. II, Konst. Dogm. Lumen Gentium nr 16 : AAS 57 (1965) str.20]. Wraz z prorokami i tymże Apostołem, Kościόł oczekuje znanego tylko Bogu dnia, w ktόrym wszystkie ludy jednym głosem będą wzywać Pana i "służyć Mu jednomyślnie" (So 3, 9). Skoro więc chrześcijanie i Żydzi mają wspόlne tak wielkie duchowe dziedzictwo, ten święty Sobόr pragnie poprzeć i zaleca wzajemne poznawanie się i odnoszenie się z szacunkiem. Osiąga się je zwłaszcza poprzez studia biblijne i teologiczne, oraz braterskie rozmowy.Pomimo, że przywόdcy Żydόw wraz ze swymi zwolennikami usilnie domagali się śmierci Chrystusa (J 19, 6), to jednak tym, co wydarzyło się w czasie Jego męki, nie można obciążać ani wszystkich bez rόżnicy Żydόw, ktόrzy wόwczas żyli, ani Żydόw dzisiejszych. Chociaż bowiem Kościόł jest nowym Ludem Bożym, to jednak Żydzi nie mogą być przedstawiani ani jako odrzuceni przez Boga, ani jako przeklęci, co jakoby wynika z Pisma Świętego. Niech więc zatroszczą się wszyscy, aby w katechezie i w podejmowanym głoszeniu Słowa Bożego nie nauczali niczego, co nie zgadza się z ewangeliczną prawdą i duchem Chrystusa.
Poza tym Kościόł, ktόry potępia każde prześladowania jakichkolwiek ludzi, pamiętając o wspόlnym dziedzictwie z Żydami, ubolewa nad wszelkimi aktami nienawiści, prześladowań, wszelkimi manifestacjami antysemityzmu, jakie miały miejsce w jakimkolwiek czasie i ze strony jakichkolwiek ludzi. Nadto, jak Kościόł zawsze utrzymywał i nadal utrzymuje, Chrystus podjął dobrowolnie i z niezmierzonej miłości swoją mękę i śmierć z powodu grzechόw wszystkich ludzi, aby wszyscy dostąpili zbawienia. Jest zatem obowiązkiem przepowiadającego Kościoła głosić krzyż Chrystusa, jako znak powszechnej miłości Boga i źrόdło wszelkiej łaski.
Concile Vatican II
(Wyjątki z Deklaracji Nostra Aetate o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich)