Każde macierzyństwo jest zawsze darem Boga

« Otrzymałam mężczyznę od Pana » (Rdz 4, 1), wypowiada Ewa po wydaniu na świat Kaina, swego pierworodnego.
 
Poprzez te słowa, księga Rodzaju przedstawia pierwsze macierzyństwo w historii ludzkości jako łaskę i radość pochodzącą z dobroci Stworzyciela.
 
Narodziny Izaaka, od którego pochodzi naród wybrany, są pokazane w sposób analogiczny. Bóg obiecuje Abrahamowi, będącemu wówczas w podeszłym wieku i nie mającemu następców, potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie (cf. Rdz 15, 5).
 
Obietnica ta jest przyjęta przez Patriarchę z wiarą, która odkrywa przed człowiekiem zamysł boży:

« Abraham uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę » (Rdz 15, 6).

Obietnica ta jest potwierdzona przez słowa wypowiedziane przez Pana przy zawarciu przymierza z Abrahamem:

« chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mną a tobą i dać ci niezmiernie liczne potomstwo » (Rdz 17, 4).

Wiele nadzwyczajnych wydarzeń potwierdza to, że macierzyństwo Sary jest owocem miłosierdzia Boga:

« Błogosławiąc jej, dam ci z niej syna, i będę jej nadal błogosławił, tak że stanie się ona matką ludów i królowie będą jej potomkami » (Rdz 17, 15-16).

Macierzyństwo jest przedstawione jako wielki dar Boga: patriarcha i jego żona otrzymają nowe imiona, aby podkreślić nioczekiwaną przemianę, którą Pan dokonał w ich życiu.
 
Boża łaska jest silniejsza niż wszelkie sytuacje beznadziejne z ludzkiego punktu widzenia
Wizyta tajemniczych postaci, w których Ojcowie Kościoła dostrzegli zapowiedz Trójcy Świętej, uświadamia Abrahamowi spełnienie obietnicy :

« Pan ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia. Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie » (Rdz 18, 1-2).

Abraham wypowiada słowa:

« Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn ? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką ? » (Rdz 17, 17, cf. 18, 11-13).

Boski posłaniec odpowiedział:

« Czy jest coś co byłoby niemożliwe dla Pana ? Za rok o tej porze wrócę do ciebie i Sara będzie miała syna » (Rdz 18, 14; cf. Lc 1, 37).

Słowa te są zapowiedzią przyszłych wydarzeń: dzięki boskiej interwencji, małżeństwo dotąd niepłodne, wyda na świat potomstwo. Wierząc w obietnicę, Abraham zostaje ojcem wbrew wszelkim oczekiwaniom, i « ojcem w wierze », ponieważ od jego wiary pochodzi wiara ludu wybranego.
 
Biblia przytacza wiele przykładów kobiet bezpłodnych, obdarzonych przez Pana darem macierzyństwa. Są to sytuacje kiedy Bóg przemienia smutek i niepokój w wielką radość, dokonując czegoś co po ludzku patrząc, wydaje się niemożliwe. Wezmy przykład Racheli :

« widząc, że nie może dać Jakubowi potomstwa, zazdrościła swej siostrze i rzekła do męża: "Spraw abym miała dzieci bo inaczej przyjdzie mi umrzeć"! ».

       « Czyż to ja a nie Bóg odmiawiam ci potomstwa ? » (Gn 30, 1-2).
Ale tekst biblijny podaje że:

« A Bóg zlitował się nad Rachelą, wysłuchał ją Bóg i otworzył jej łono. Poczęła i urodziła syna. » (Gn 30, 22-23).

Ich syn Józef, odegra bardzo ważną rolę dla Izraela, podczas wędrówki do Egiptu. W tym przypadku, podobnie jak w wielu innych, Pismo ukazuje nam cudowny charakter boskiej interwencji, ale pozwala też zrozumieć wymiar poświęcenia, zawarty w każdym macierzyństwie.
 
Bezpłodność, która dzięki łasce staje się płodnością, zapowiada cud dziewictwa, które przemieni się w macierzyństwo
 
Spójrzmy na inny przykład; Żona Manoacha, która nie mogła począć, otrzymuje wiadomość od anioła:

« Jesteś niepłodna i nie masz dziecka, ale poczniesz i porodzisz syna » (Jg 13, 3).

Poczęcie, nioczekiwane i cudowne, zapowiada wielkie rzeczy, które Pan dokona poprzez Samsona. W przypadku Anny, matki Samuela, widzimy szczególną rolę modlitwy. Anna żyje w upokorzeniu z powodu swej niepłodności, ale zwraca się z ufnością i wytrwałością do Boga, prosząc o potomstwo. Kiedyś udając się do światyni wypowiada słowa :

« .. Panie Zastępów! Jeżeli łaskawie wejrzysz na poniżenie służebnicy twojej i wspomnisz na mnie i nie zapomnisz służebnicy twojej i dasz mi potomka płci męskiej, wtedy oddam go Panu po wszystkie dni jego życia..... » (1S 1, 11).

Jej modlitwa została wysłuchana:

« Pan wspomniał na nią, a ona poczęła i po upływie dni urodziła syna i nazwała go imieniem Samuel » (1S 1, 19-20).

Anna powierza swego syna Panu:

        « O tego chłopca się modliłam i Pan spełnił prośbę, którą do niego zanosiłam. Oto ja oddaję go Panu. Po wszystkie dni jak długo
będzie żył, zostaje oddany na własność Panu » (1S 1, 27-28).

Będąc darem Boga dla Anny, a potem darem Anny dla Pana, mały Samuel staje się żyjącym znakiem komunii między Anną a Stworzycielem. Narodziny Samuela są więc doświadczeniem radości i okazją do okazania łaski. Pierwsza księga Samuela przynosi hymn zwany „Kantykiem Anny”, który będzie potem wzorem dla Maryi wyśpiewującej swój Magnificat:

         « Raduje się me serce w Panu, moc moja wzrasta dzięki Panu... » (1S 2, 1).

Łaska macierzyństwa dana Annie przez Pana, dzięki jej nieustającej modlitwie, wyzwala w niej nową ofiarność. Poświęcenie Samuela jest odpowiedzią wdzięcznej matki, która uznając w swoim synu owoc boskiego miłosierdzia, odpowiada na ten dar powierzając tego tak oczekiwanego syna Panu.
 
W tej opowieści o matkach, widzimy ich rolę w historii ludzkości. W przypadku Samuela, Anna odgrywa tutaj rolę decydującą, powierzając swego syna Panu. Podobną sytuację mamy w przypadku Rebeki, która daje potomstwo Jakubowi. (Gn 27).
 
W tej macierzyńskiej interwencji, opisanej przez Biblię, decyzja tych matek jest czytelnym elementem boskiego planu. To właśnie On wybiera najmłodszego syna Jakuba jako spadkobiercę błogosławieństwa i ojcowskiego dziedzictwa, a przez to jako pasterza i przewodnika swojego ludu.....I to właśnie On kieruje losem każdego człowieka (Sg 10, 10-12).
 
Przesłanie Pisma Św. na temat macierzyństwa, odkrywa ważne i zawsze aktualne aspekty : ukazuje wymiar poświęcenia, który widzimy zwłaszcza w przypadku kobiet bezpłodnych, szczególną więz między Bogiem a kobietą, a także między losem matki a jej dziecka. Boża łaska która w ważnych momentach historii czyni płodnymi kobiety bezpłodne, przygotowuje wiarę podczas swej kolejnej interwencji - kiedy uczyni Maryję Dziewicę brzemienną, aby wydać na świat swego Syna.

 
 
(Katecheza Jana Pawła II, 6 marca 1996)