Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

W Kościele katolickim, Wniebowzięcie Dziewicy Maryi jest dogmatem (jest to prawda wiary, którą trzeba przyjąć;znaczy to, że nie można się nazwać katolikiem, jeżeli nie uznaje się tej prawdy). Dogmat Wniebowzięcia został ogłoszony przez papieża Piusa XII w 1950 r. Oto wyjątek art. 966 Katechizmu Kościoła katolickiego, który wyraża zawartość i znaczenie tego dogmatu:

„Na koniec, Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy grzechu pierworodnego, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą, wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panujących oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci”. „Wniebowzięcie Maryi jest szczególnym uczestnictwem w Zmartwychwstaniu Jej Syna i uprzedzeniem zmartwychwstania innych chrześcijan” ...

(KKK, § 966)

 

Na długo przed ogłoszeniem dogmatu, chrześcijaństwo wierzyło w Wniebowzięcie Matki Boga i świętowało je

W istocie, na długo przed ogłoszeniem dogmatu, chrześcijanie wierzyli w Wniebowzięcie Matki Boga i czcili je świętem, tak jak pisze o tym Mgr Michel Dubost (biskup we Francji) w swej książce „Maryja” (ed. Mame, Paryż 2002): „Święto Wniebowzięcia narodziło się w Jerozolimie, ale trudno jest stwierdzić w jakim czasie. Być może, że święto to powstało z okazji konsekracji kościoła pod wezwaniem Maryi, dokonanej przez biskupa Juvenala (422-458) w miejscowości Kathisma (na drodze jaką przebyła Matka Boża między Nazaretem a Betlejem), lub może z okazji konsekracji innego kościoła w Getsemani, w pobliżu Jerozolimy w VI wieku, co jest nawet bardziej prawdopodobne. Święto Wniebowzięcia było rozszerzone na całe Imperium przez cesarza Maurycego (582-602), pod nazwą: Zaśnięcia Dziewicy Maryi. Było ono obchodzone zawsze 15-go sierpnia. Rok liturgiczny Kościoła Wschodniego zaczynał się 1-go września, w święto Narodzenia Maryi Panny, a kończył się 15-go sierpnia, w święto wzięcia Jej do wiecznej chwały.